Oni - czyli - MALARZE
Zamieszczono dnia: 28.09.2008

Będąc na I roku studiów stwierdziłam, że mam dość życia w przekonaniu, że jedyną jąkającą osobą na świecie jestem ja! Wystarczająco długo starałam się ukrywać moje jąkanie. Uprzykrzało mi życie w szkole podstawowej, w szkole średniej było skutecznie maskowane, na studiach stwierdziłam, że tak dalej być nie może, coś muszę z „tym" zrobić. Nie chciałam już udawać, męczyć się, unikać rozmów, kombinować „co tu zrobić aby nikt nie zauważył, że się jąkam". Owszem, całkiem dobrze mi to wychodziło, ale psychicznie źle się z tym czułam. Żałowałam, że nikt nic nie mówi o jąkaniu w telewizji, nie piszą o tym żadne gazety - po prostu cisza. Pamiętam, że raz oglądałam krótki fragment „Kroniki Krakowskiej", pokazywali tam zjazd jąkających się. Było to przekazane tak ogólnie i szybko, że tylko dostrzegłam grupę ludzi tańczących w rytmie walca. To wtedy było wszystko na temat jąkania...

Przez przypadek przeczytałam w „Dzienniku Polskim" informację o Polskim Związku Jąkających się (Związek niestety zaprzestał działalności w 2002r. Częściowo jego działalność zastąpiło Stowarzyszenie "Ostoja" oraz Fundacja Frogos - przyp. red.), był tam podany numer telefonu, na który można dzwonić. Oczywiście zadzwoniłam a po usłyszeniu: „słucham PZJ?" odłożyłam słuchawkę........

I tak minął rok.
Następny zryw miałam na II roku studiów; jadąc tramwajem zobaczyłam ul. Dunajewskiego i postanowiłam sobie, że tam wstąpię. Niestety po krótkich poszukiwaniach nr 6/21 w dużej starej kamienicy, trafiłam do Studium Sekretarek, Szkoły Języków Obcych itp. Nikt tam nie słyszał o PZJ, a w bramę na podwórko nie wchodziłam. Pomyślałam sobie, że takiego Związku nie ma a ogłoszenie w prasie to jeden wielki kit, i dałam sobie spokój. Przyznaję też, że bardzo bałam się znaleźć PZJ, przypuszczając, że będzie tam pani psycholog i otrzymam tylko adres logopedy oraz dobre rady na przyszłość typu: „nie przejmuj się". Nie tego wówczas oczekiwałam.

Tak znów minęło 12 miesięcy.
Przez ten czas mówiłam płynnie, zdałam w terminie wszystkie egzaminy. Cieszyłam się z bardzo dobrych wyników, ale jeszcze bardziej, że znowu udało mi się nie zająknąć, ponieważ każde potknięcie było moją porażką. W listopadzie przeczytałam „niechcący" notkę o PZJ i zgodnie z przysłowiem „do trzech razy sztuka" postanowiłam szukać tego tajemniczego Stowarzyszenia do skutku, dopóki nie znajdę! Po raz kolejny pojechałam na ul. Dunajewskiego, tym razem weszłam na podwórko kamienicy i wtedy zauważyłam drzwi z małą, przyblakłą karteczką: „Polski Związek Jąkających się". Nieśmiało zapukałam i weszłam. Było tak jak początkowo przypuszczałam. W biurze siedziała kobieta ok. 50 (to była Pani Lena); spojrzała na mnie przenikliwym wzrokiem i zapytała: „A Pani do kogo?". Byłam przekonana, że trafiłam na psychologa. Powiedziałam, że chciałam się coś dowiedzieć o Związku. Pani uprzejmie poinformowała mnie, że ONI właśnie wyjechali na zjazd do Warszawy i będą w poniedziałek ok. 18.00 (a ja przyszłam w czwartek - pamiętam to dokładnie). Pierwszy stres wtedy już minął i czekałam do poniedziałku.

Pod biurem zjawiłam się punktualnie o 18.00. Tym razem pewnie zapukałam i po usłyszeniu chóralnego „proszę" śmiało weszłam i ...zobaczyłam hm, totalny nieporządek jak przy wyprowadzce lub remoncie. Krzesła i stoliki porozsuwane, jakieś farby, pudła itp., i pośrodku drabina a przy niej dwóch gości uśmiechających się do mnie. O Boże! - pomyślałam - to na pewno MALARZE. Związek na pewno już przestał istnieć i robią porządki, a ja tu o jąkanie będę pytać. Ale będzie obciach, no to się panowie pośmieją. A co tam, powiem, że nie o mnie chodzi - tylko, że kuzyn się jąka.

Jeden gość w okularach zapytał: „Słuchamy Panią, słuchamy?”.
Drugi, dodał: „Proszę wejść, zapraszamy Panią". Powiedziałam, że chce się dowiedzieć coś o związku jąkających ponieważ sama się jąkam i szukam pomocy – nie mogłam uwierzyć, że w końcu się przełamałam. No to teraz będę mieć za swoje!

Sympatyczni „Malarze” zaprosili mnie do środka, przepraszając za bałagan, ale właśnie wrócili ze zjazdu i robią generalne porządki. Po tej, informacji, jak również po sposobie ich wypowiedzi stwierdziłam - to ONI - wreszcie dobrze trafiłam. Powiedziałam trochę o sobie i moich problemach związanych z jąkaniem. Z ciekawością słuchałam „Malarza”, który opowiadał mi w skrócie o związku, spotkaniach, zjazdach, terapii, turnusach, imprezach. To wszystko bardzo mi się podobało, nawet nie zwróciłam uwagi, że trochę się zasiedziałam. Pomimo panującego w biurze bałaganu, dało się odczuć tę miłą, przyjacielską atmosferę, nie chciało mi się wychodzić. Wiedziałam już, że będę częstym gościem w tym lokalu; czułam, że tu właśnie otrzymam pomoc, której oczekuję i nie pomyliłam się.

Z przyjemnością czekałam na cotygodniowe spotkania. Byłam punktualna aż do przesady. Wiedziałam, że klub otwarty jest od 18.00-20.00 sądziłam, że jest to bardzo przestrzegane, panuje dyscyplina a ustalone godziny „zobowiązują” i nie wypada się spóźniać. Okazało się jednak inaczej. Każdy mógł przychodzić kiedy miał czas i kiedy chciał, a spotkania często trwały do późnych godzin wieczornych. Panował luz, dużo się działo, czułam się dobrze w gronie nowych osób - podobało mi się!

Mały problem miałam w akademiku. O spotkaniach w „Klubie” wiedziała tylko moja najbliższa przyjaciółka – współlokatorka. Inni z zaciekawieniem pytali, gdzie „znikam” w poniedziałkowe wieczory. Coraz trudniej mi było to ukrywać - nie, nie wstydziłam się tego! Po prostu obawiałam się czy znajomi dobrze to przyjmą. W końcu opowiedziałam im o moich „wypadach” do Związku. I spotkałam się z dużym zrozumieniem aczkolwiek nie ukrywali zaskoczenia.

I tak właśnie zaczęło się moje pierwsze spotkanie z PZJ. Dwaj fantastyczni „Malarze" to oczywiście Andrzej Wójtowicz (przyszły prezes PZJ, pod koniec jego dziłąlności - przyp. red.) i Boguś Pietrus (obecny prezes Fundacji Frogos - przyp. red.) - oj mają teraz z tego ubaw. Później poznałam innych bardzo wartościowych ludzi o tych samych problemach. Jeździłam na obozy, pomagałam w ich organizacji, a co najważniejsze mogłam wreszcie skorzystać z terapii logopedycznej i psychologicznej, które pozytywnie nastawiły mnie do problemu jąkania. Uzyskałam na ten temat wiedzę, o której wcześniej nie miałam pojęcia.

Od pierwszego spotkania w PZJ minęły już 3 lata - dokładnie 9 listopada 2001. Byłam wtedy na Zjeździe w Miedzeszynie /k. Warszawy - tam gdzie 3 lara temu byli ONI. Na koniec dodam, że jeden z „Malarzy” - Andrzej jest szczególnie bliski mojemu sercu. Tak - dzięki jąkaniu Go poznałam, zbliżyły Nas różne inne sprawy, jednak połączyło Wielkie Wspaniałe Uczucie, ale to jest już całkiem inna historia.....

Źródło: "Słowo wyboiste" nr 2/2001